Geluk vind je in het geven, meer dan in het krijgen. Bij Woonzorgcentrum St-Bernardus staan we achter dit mooie citaat: “De maat van de liefde is liefde zonder maat.”

Ons woonzorgcentrum Sint-Bernardus kent een lange traditie van gastvrijheid. Al was dat in de beginjaren niet meteen in de zorgsector. Onze historiek begint anderhalve eeuw geleden. In 1868 wordt, op de site waar nu het woonzorgcentrum ligt, het eerste grote hotel van De Panne gebouwd. Het telt 17 kamers en draagt de naam “Grand hotel de La Panne”.

In 1911 wordt de naam -al even origineel- veranderd in “Grand Hotel de la Panne-Bains”.  Amper acht jaar later, in 1919, krijgt het hotel een andere bestemming: het wordt een onderkomen voor het “Nationaal werk voor Kinderwelzijn”.

In 1941 bouwen de zogenaamde Zwarte Zusters, te Gent, het dan om tot een tehuis voor ouderlingen. Deze zusters van de congregatie van de Zusters Augustinessen worden evenwel teruggeroepen naar het Bisdom Gent om in Sint-Niklaas het Wit-Gele Kruis op te richten.

Eind 1951 sluit het tehuis de deuren. Amper een paar maanden later krijgen de Zusters Bernardinnen in Oudenaarde - die hun religieuze roeping danken aan Sint-Bernardus van Clairvaux -, een tweeledige vraag. De vzw “La Famille”, een christelijke compensatiekas te Brussel, die vakantiekolonies organiseert, wil in De Panne een “home voor zwakke meisjes” openen. Het zijn kinderen van drie tot twaalf jaar, die ofwel te lijden hebben onder een zwakke gezondheid ofwel opgroeien in minder gegoede gezinnen. Men wil deze kinderen helpen tijdens een tijdelijk verblijf aan zee. Vijf Zusters Bernardinnen vertrekken vanuit Oudenaarde naar De Panne om de zorg voor deze meisjes op zich te nemen.

Rond diezelfde tijd klopt ook E.H. Blomme, pastoor van De Panne, bij de Zusters Bernardinnen te Oudenaarde aan. Hij maakt zich vooral zorgen om de bejaardenzorg in De Panne. Door de sluiting van het bejaardentehuis zijn veel bejaarden immers ondergebracht in tehuizen in de streek of ze worden tijdelijk door familie opgevangen. E.H. Blomme overtuigt de congregatie van de Zusters Bernardinnen, E.H. Soens en priorin Thérèse, ervan het bejaardentehuis aan te kopen. In augustus mogen de bejaarden terugkeren naar het rusthuis aan de Koninklijke Baan. De eerste maanden werken en helpen de zusters er met beperkte middelen en in zeer primitieve omstandigheden. Het rusthuis krijgt de naam “Sint-Bernardus”. Er zijn enkele kamers en twee zalen, één voor mannen en één voor vrouwen.

Het bejaardentehuis wordt uitgebreid in 1958 en een tweede maal in 1960. In 1976 volgt dan de nieuwbouw aan de Koninklijke Baan. Een jaar later wordt het bejaardentehuis officieel erkend.

In 2018 worden de gebouwen uit 1976 en het voormalige kloostergebouw afgebroken om plaats te maken voor het huidige, globale project van vervangingsnieuwbouw, uitbreiding en renovatie van ons woonzorgcentrum. Een nieuwe en duurzame stap in onze honderdvijftigjarige geschiedenis.